Kudret birle fermân kıldı Mevlâm bizge

HİKMET-110

1. Kudret birle fermân kıldı Mevlâm bizge
   Kudret ile ferman eyledi Mevlâ'm bize,
2. Yerde kökde cânlık mahlûk kalmas ermiş
   Yerde gökte canlı mahluk kalmaz imiş.
3. Kâbız kıldı Azrailni âlem üzre
   Can alıcı eyledi Azrail’i âlem üzerinde,
4. Aziz cânnı almağunça koymas ermiş
   Aziz canı almadıkça koymaz imiş.
   
   
5. Yaşım meni yaş bolur dep aytur erdim
   Yaşım benim küçük olur deyip söyler idim;
6. Her ne hâsıl bolsa az dep aytur erdim
   Her ne hasıl olsa, az deyip söyler idim;
7. Türlük türlük da'vâ işler kılur erdim
   Türlü türlü dava işleri eyler idim;
8. Emdi bildim men aytgan dek bolmas ermiş
   Şimdi bildim, benim dediğim gibi olmaz imiş.
   
   
9. Dünyâ meni mülküm degen sultânlarğa
   Dünya benim mülküm diyen sultanlara,
10. Alem mâlın sansız yığıp alğanlarğa
    Alem malını sayısız yığıp alanlara,
11. Ayş u işret birle meşğul bolğanlarğa
    Yeme ve içme ile meşgul olanlara,
12. Ölüm kelse biri vefâ kılmas ermiş
    Ölüm gelse, biri vefa eylemez imiş.
    
    
13. Mağrur bolmang ey dostlarım işret etip
    Mağrur olmayın, ey dostlarım, eğlenip
14. Keçe kündüz yalğan aytıp bi-hûd yatıp
    Gece gündüz yalan söyleyip, boşuna yatıp;
15. Cân alğuvçı kelür ermiş bir kün yetip
    Can alıcı gelir imiş bir gün yetip;
16. Mundağ yerde gafil yürse bolmas ermiş
    Böyle yerde gâfil yürüse olmaz imiş.
    
    
17. Kul Hâce Ahmed öleringni bilekörgil
    Kul Hoca Ahmed, öleceğini bile gör
18. Ahiretni yerağını kıla körgil
    Ahiretin hazırlığını kıla gör
19. Barurmen dep yol başımda yürekörgil
    Varırım deyip yol başında yürüye gör
20. Melekü'l-mevt kelse fursat koymas ermiş
    "Ölüm meleği" gelse, fırsat bırakmaz imiş.