Ata Belinden Bir Zaman
Ata belinden bir zamân anasına düşdi gönül
Hak'dan bize destûr oldı hazîneye düşdi gönül
Anda beni cân eyledi et ü sünük kan eyledi
Dört on güni diyicegez degirtmege düşdi gönül
Yürüridüm anda pinhân Hak buyrugı virmez amân
Vatanumdan ayırdılar bu dünyeye düşdi gönül
Beni beşige urdılar elüm ayagum sardılar
Öndin acısın virdiler tuz içine düşdi gönül
Günde iki kez çözerler başına akça dizerler
Agzuma emcek virdiler nefs kabzına düşdi gönül
Bu nesneyi terk eyledüm yürimege azm eyledüm
On'iki sünügüm yazarlar elden ele düşdi gönül
Oglan iken sultân kopar kim elin kim yüzin öper
Akıl bana yoldaş oldı sultânlıga düşdi gönül
Bu çagıla sakal biter görenün gülregi dutar
Güzeller katında biter sev-sevüye düşdi gönül
Hayırdan şerri çok sever işlemege becid iver
Nefsinün dilegin kovar nefs evine düşdi gönül
Kırk beşinde sûret döner kara sakala ak iner
Bakup şeybetin göricek yoldurmaga düşdi gönül
Yola gider başaramaz yigitlige eli varmaz
Bu nesneleri koyuban yavunmaga düşdi gönül
Ogl eydür bunadı ölmez kız eydür yirinden durmaz
Hîç kendü hâlinden bilmez hâlden hâle düşdi gönül
Ölicegez şükr ideler sinden yana iledeler
Allah adın zikr ideler çok şüküre düşdi gönül
Su getüreler yumaga kefen saralar komaga
Agaç ata bindüreler teneşire düşdi gönül
Eger varısa amelün gin olısar sinün senün
Eger yogısa amelün oddan şarâb içdi gönül
Yûnus anlayuvar hâlün şuna ugrayısar yolun
Bunda elün ireriken hayr işlere düşdi gönül
~ Yunus Emre
(Günümüze aktarımı)
Ata belinden bir zaman, anasına düştü gönül,
Hakk'dan bize destur oldu, hazineye düştü gönül.
Orda beni can eyledi, et ve sünük kan eyledi,
Dört on günü diyene kez, değirtmeye düştü gönül.
Yürür idim orda pinhan, Hak buyruğu vermez aman,
Vatanımdan ayırdılar, bu dünyaya düştü gönül.
Beni beşiğe vurdular, elim ayağım sardılar,
Önden acısın verdiler, tuz içine düştü gönül.
Günde iki kez çözerler, başıma akça dizerler,
Ağzıma emcek verirler, nefs kabzına düştü gönül.
Bu nesneyi terk eyledim, yürümeğe azm eyledim,
On iki sünük yazarlar, elden ele düştü gönül.
Oğlan iken sultan kopar, kim elin kim yüzün öper,
Akıl bana yoldaş oldu, sultanlığa düştü gönül.
Bu çağ ile sakal biter, görenin gül rengi tutar,
Güzeller katında biter, sevesiye düştü gönül.
Hayırdan şerri çok sever, işlemeğe becid iver,
Nefsinin dileğin kovar, nefs evine düştü gönül.
Kırk beşinde suret döner, kara sakala ak iner,
Bakıp şeybetin görecek, yoldurmaya düştü gönül.
Yola gider başaramaz, yiğitliğe eli varmaz,
Bir nesne alıp koyamaz, yavunmaya düştü gönül.
Oğlun der bunadı ölmez, kızın der ki rahat durmaz,
Hiç kendi halinden bilmez, halden hale düştü gönül.
Öleceğiz şükredeler, sinden yana ileteler,
Allah adın zikredeler, çok şüküre düştü gönül.
Su getireler yumaya, kefen saralar komaya,
Ağaç ata bindireler, teneşire düştü gönül.
Eğer var ise amelin, geniş olur sinin senin,
Eğer yok ise amelin oddan şarab içti gönül.
Yunus anlayıver halin, şuna uğrayacak yolun,
Burda elin erer iken, hayr işlere düştü gönül.