| وَالضُّحٰىۙ(١) |
(1) Yemin olsun, kuşluk vaktine; |
| وَالَّيْلِ اِذَا سَجٰىۙ(٢) |
(2) Kararıp sakinleştiğinde geceye ki; |
| مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلٰىۜ(٣) |
(3) Rabbin seni bırakmadı ve sana darılmadı. |
| وَلَلْاٰخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْاُو۫لٰىۜ(٤) |
(4) Elbette işin sonu senin için öncesinden daha hayırlı olacaktır. |
| وَلَسَوْفَ يُعْط۪يكَ رَبُّكَ فَتَـرْضٰىۜ(٥) |
(5) Rabbin sana mutlaka lutuflarda bulunacak, sen de memnun olacaksın. |
| اَلَمْ يَجِدْكَ يَت۪ـيـماً فَاٰوٰىۖ(٦) |
(6) O seni yetim bulup barındırmadı mı? |
| وَوَجَدَكَ ضَٓالاًّ فَهَدٰىۖ(٧) |
(7) Seni yol bilmez halde bulup yol göstermedi mi? |
| وَوَجَدَكَ عَٓائِلاً فَاَغْنٰىۜ(٨) |
(8) Ve seni yoksul bulup zengin etmedi mi? |
| فَاَمَّا الْيَت۪يمَ فَلَا تَقْهَرْۜ(٩) |
(9) O halde sakın yetimi ezme! |
| وَاَمَّا السَّٓائِلَ فَلَا تَنْهَرْۜ(١٠) |
(10) El açıp isteyeni de sakın boş çevirme! |
| وَاَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ(١١) |
(11) Rabbinin lutuflarını şükranla an. |
