Kudret birle fermân kıldı Mevlâm bizge
HİKMET-110
Kudret birle fermân kıldı Mevlâm bizge
Kudret ile ferman eyledi Mevlâ'm bize,
Yerde kökde cânlık mahlûk kalmas ermiş
Yerde gökte canlı mahluk kalmaz imiş.
Kâbız kıldı Azrailni âlem üzre
Can alıcı eyledi Azrail’i âlem üzerinde,
Aziz cânnı almağunça koymas ermiş
Aziz canı almadıkça koymaz imiş.
Yaşım meni yaş bolur dep aytur erdim
Yaşım benim küçük olur deyip söyler idim;
Her ne hâsıl bolsa az dep aytur erdim
Her ne hasıl olsa, az deyip söyler idim;
Türlük türlük da'vâ işler kılur erdim
Türlü türlü dava işleri eyler idim;
Emdi bildim men aytgan dek bolmas ermiş
Şimdi bildim, benim dediğim gibi olmaz imiş.
Dünyâ meni mülküm degen sultânlarğa
Dünya benim mülküm diyen sultanlara,
Alem mâlın sansız yığıp alğanlarğa
Alem malını sayısız yığıp alanlara,
Ayş u işret birle meşğul bolğanlarğa
Yeme ve içme ile meşgul olanlara,
Ölüm kelse biri vefâ kılmas ermiş
Ölüm gelse, biri vefa eylemez imiş.
Mağrur bolmang ey dostlarım işret etip
Mağrur olmayın, ey dostlarım, eğlenip
Keçe kündüz yalğan aytıp bi-hûd yatıp
Gece gündüz yalan söyleyip, boşuna yatıp;
Cân alğuvçı kelür ermiş bir kün yetip
Can alıcı gelir imiş bir gün yetip;
Mundağ yerde gafil yürse bolmas ermiş
Böyle yerde gâfil yürüse olmaz imiş.
Kul Hâce Ahmed öleringni bilekörgil
Kul Hoca Ahmed, öleceğini bile gör
Ahiretni yerağını kıla körgil
Ahiretin hazırlığını kıla gör
Barurmen dep yol başımda yürekörgil
Varırım deyip yol başında yürüye gör
Melekü'l-mevt kelse fursat koymas ermiş
"Ölüm meleği" gelse, fırsat bırakmaz imiş.